میلاد شفیعهٔ در جنّت (سلآم الله علیها) بر محبّینشان مبارک باد…

 در تسبیحات حضرت فاطمهء زهرا (سلآم الله علیها):

۳۴ مرتبه “الله اکبر”
۳۳ مرتبه “الحمد لله”
و ۳۳ مرتبه “سبحان الله” می‌گوئیم…

 امّا در زیارت حضرت فاطمۀ معصومه (سلآم الله علیها):
۳۴ مرتبه “الله اکبر”
۳۳ مرتبه “سبحان الله”
و مرتبه ۳۳ “الحمد لله” می‌گوئیم…

 علت این جابجا گفتن “سبحان الله” و “الحمد لله” در زیارت حضرت فاطمۀ معصومه (س) شاید این باشد:
آیهء دهم سورۀ یونس (ع) در مورد کسانی که «در بهشتند»، می‌فرماید:

دعْوَئهُمْ فِيهَا «سُبْحَانَكَ» اللَّهُمَّ وَ تحَيَّتهُمْ فِيهَا سَلَامٌ وَ آخِرُ دَعْوَئهُمْ أَنِ «الحْـــمْــــدُ لِلَّهِ» رَبِّ الْعَلَمِينَ…

در آن جا (یعنی بهشت) دعايشان اين است: بار خدايــا! تو منزّهى. و درودشان در آن جا سلام است، و پايان دعايشان اين است: سپاس خداى را كه پروردگار جهانيان است…

یعنی دعای بهشتیان، اول: “سبحانک اللهم” است و بعد: “الحمد لله"…

معلوم می‌شود که تسبیحات حضرت فاطمۀ معصومه (س) را در بهشت هستیم و می‌گوئیم نه در ارض…

بیشتر نوش جان کنید تا ان شاء الله بهتر معلوم شود:
در زیارت حضرت فاطمۀ معصومه (س) می‌خوانیم:    فاطمة اشفعی لنا «في الجنة»…

یعنی ما را در بهشت شفاعت بفرمایید نمی‌گوئیم: «لـــلجنة» (برای بهشت)…
معلوم می‌شود شفاعت ایشان «در بهشت» است و درجات مؤمنین به شفاعت حضرت کریمهء آل الله (سلآم الله علیها) بالا می‌رود…

  شفاعت، مقامِ شفیع است و شدّت شفاعت در شفیع، شفاعت شده را می‌آورد…
 شفاعت به دوام و باقی بودن شفیع (یعنی حضرات آل الله علیهم السلآم)، دائمی و باقیست و اینطور نیست که مؤمنی که به شفاعت حضرات آل الله(ع) وارد بهشت شد، دیگر به شفاعتِ ایشان نیازی نداشته باشد…
آن به آن و متصلاً حضرات آل الله (ع) شفیعِ مؤمنین هستند. و جلوۀ شفاعت ایشان در بهشت، شفاعت حضرت کریمۀ آل الله(ع) فاطمۀ معصومه سلام الله علیها می‌باشد…

 صلوات

وَ الْزَمُوا السَّوَادَ الْأَعْظَمَ فَإِنَّ یَدَ اللَّهِ مَعَ الْجَمَاعَةِ وَ إِیَّاکُمْ وَ الْفُرْقَةَ فَإِنَّ الشَّاذَّ مِنَ النَّاسِ لِلشَّیْطَانِ کَمَا أَنَّ الشَّاذَّ مِنَ الْغَنَمِ لِلذِّئْبِ (نهج البلاغه، خطبه ۱۲۷)

با جمعیت انبوه همراه باشید زیرا دست خدا با جماعت است و از تفرقه بپرهیزید، زیرا همانگونه که گوسفند وامانده از رمه از سرپرستی چوپان محروم و گرفتار گرگ می شود، انسان جدا شده از جامعه نیز از حمایت و هدایت اولیای الهی محروم و طعمه شیطان می شود.

تفرقه افکنان با پیروی از گام های شیطان به لغزش و انحراف دچار می شوند و کسی که بیراهه می رود و به اختلاف دامن می زند، گویا حتما انتظار عذاب الهی را می کشد. در آیه ۲۱۰ سوره مبارکه بقره می فرماید: هَلْ یَنظُرُونَ إِلَّا أَن یَأْتِیَهُمُ اللَّهُ فِی ظُلَلٍ مِّنَ الْغَمَامِ آیا تفرقه افمنان منتظرند که عذاب خدا در پوشش های ابر بر آنان فرود آید؟

تفرقه افکنان با زبان حال و زمینه ای که فراهم کرده اند از خدا عذاب می خواهند، چون نه تنها با پیروی راه های شیطان به خویشتن ستم می کنند، بلکه جامعه اسلامی را به تفرقه کشانده، عذاب الهی را برای خود می خرند. حضرت در جای دیگر می فرمایند خداوند نه در گذشته و نه در آینده با اختلاف و تفرقه به کسی خیری نرسانده و نمی رساند.

منبع: کتاب مفاتیح الحیات

من با لباس مشکی تان خــو گرفته ام

از طینت پلید خودم رو گرفته ام

با قایق شکسته ی اشک دو دیده ام

بر ساحل عزای تو پهلو گرفته ام

بهر غبار روبی فرش عزایتان

در این دو ماه از مژه جارو گرفته ام

از صحن روضه های پر از عطر سیب تان

شکر خدا حسین کمی بو گرفته ام

هر سال مزد نوکریم آخر صفر

از دست سبز ضامن آهو گرفته ام

رسم ما ايرانيها اينه كه وقتي مي خواهيم كسي را ازعزا درآوريم، براي اولباس مي بريم . .

آه ه ه

پروردگارا !

بعداز ٢ماه عزا ، برقامت امام عصرمان لباس فـــرج

و

بر ما لباس تقــوا بپوشان