تا فرصت داری توشــه ای بردار

[اى سالك طريق عبوديت‏ ]تا مهلت دارى در مصيبت خويش تفكر نما

و تا تو را فرصت از دست نرفته، براى روز حسرت و پشيمانى و طول اقامت در روز قيامت و وحشت‏هاى روز رستاخيز، خود را آماده و بسيج كن

و بر نفس خويش كه در اين دنيا آن را به ناز و نعمت و خوشى و راحت عادت داده‏اى و از عذاب و نقمت و سختى روز قيامت غافلش ساخته‏ اى، گريان شو

و بگو :
اى معبود من! و آقاى من! و مولاى من! به كدام يك از كارها به نزدت شكايت آوردم؟!

براى كدام يك از آن‏ها ناله كنم و گريان شوم؟!!

آيا به درد و شكنجه و سختى آن بگريم؟!

يا براى درازى و طول مدت بلاء بنالم؟! و يا از بيم مار و عقرب ضجه كنم؟!

يا از زحمت زنجير و پتك‏هاى آهنين فرياد آورم؟!

شايد از اين انديشه كم، به هوش آيى و پندگيرى و به وسيله بازگشت و توبه راست و درست، براى سفرى كه در پيش دارى، توشه‏ اى برگيرى و خود را آماده و مهيا سازى و با كار نيك، كار زشت را نابود نمايى؛ همانا پروردگار، آمرزنده و دوستدار بنده خويش است و پادشاه مهربان و خوش پذيراى رعيت خود مى‏ باشد.

از بندگانش توبه را مى‏ پذيرد و نيكى اندك را به ثواب بسيار، جزا مى‏ بخشد، گناهان را مى‏ زدايد و كردارهاى زشت را به چندين برابر از كارهاى نيك تبديل مى‏ فرمايد.

به نقل از کتاب باده گلگون